miércoles, 26 de noviembre de 2008

PERIODISMO ICONOGRÁFICO

Hola!!
Quería mostraros algunas reflexiones que realiza Gonzalo Peltzer en su libro Periodismo Icionográfico y que considero muy interesantes para algunos temas tratados en este espacio.

1. En primer lugar, el autor propone una clasificación de las imágenes en cinco tipologías:
1. Indicial: refracción, proyección o impresión (foto, cina, sombra, huella)
2. Icónica: dibujo, símbolo, mapa, icono, emblema, estatua, relieve...
3. Mental: sueño, memoria, ideas..
4. Verbal: metáfora, descripción
5. Percibida: datos de los sentidos, apariencias...

2. Para él, desde el ángulo puramente periodístico, siempre lo visual ha sido verdadera información. El buen diseño de la información, la claridad que puede agregar a una noticia o historia su traducción visual, consitituye mejor periodismo y por consiguiente mejor información.
El lenguaje visual es para él un código con todas las características modernas que actualmente hacen a un lenguaje periodístico. A ese lenguaje informativo se puede llamar PERIODISMO ICONOGRÁFICO.

3. Afirma que es preciso diferenciar la expresión de la emisión y la percepción de la recepción. La expresión es propia de las creaciones artísticas, mientras que la emisión los es de los mensajes (incluidos o no en una obra artística). Aun actuando los mismos sentidos externos, en el acto de la comunicación los que mandan son los internos, por eso nuestras percepciones o sensaciones non siempre constituyen la recempción de un mensaje. Para ello es necesaria la voluntad de emitir del emisor y la volluntad de recibir del receptor, además de la efectiva emisión y recepción del contenido del mensaje. Sin una real distinción entre recepción y percepción, sin intencionalidad, la comunicación d ellos mensajes visuales se confundiría con el mismo objeto del sentido de la vista.

4. En su opinión, para que un lenguaje pueda considerarse periodístico, debe cumplir las siguientes características:
- Trasmisibilidad: implica la posibilidad de reducir los mensajes a datos transmisibles, ya sean digitales o analógicos, a través de los canales posibles.
- Editabilidad: el lenguaje periodístico debe dar la posibilidad de trabajar sobre el mensaje, cambiarlo, corregirlo o mejorarlo. El lenguaje visual a de ser flexible.
- Difusión: no debe confundirse con su transmisión. La transmisión es la remisión de un mensaje de un punto a otro a través de un canal, mientras que la difusión tiene que ver con la publicidad del mensaje, es decir, la difusión es la capacidad de un lenguaje de llegar al público.
- Almacenamiento: se trata de la posibilidad de archivo de los mensajes en su propio lenguaje.

5. En términos estrictamente periodísticos, la historia del periodismo visual es la historia de las tecnologías que han hecho posible lo visual como lenguaje periodístico. Por este motivo, se pueden considerar cuatro grandes avances tecnológicos relacionados con lo visual en los medios de comunicación pública: el grabado, la fotomecánica, el cable y la digitalización.
Hasta la aparición del telégrafo, comunicación y transporte estaban inseparablemente unidos. Para enviar un mensaje a distancia había que enviarlo. Así también, la comunicación de imágenes estuvo inseparablemente unida al trasporte hasta la aparición de los sistemas de rastes y vector.

6. Finalmente establece 7 géneros visuales:

1. Gráficos: representación visual de una información, consistente en una o varias correspondencias entre una serie finita de concepciones variables y una invariable. Se representan datos abstractos a través de analogía.
2. Infográficos: expresiones gráficas más o menos complejas de informaciones cuyo contenido son hechos o acontecimientos, la explicación de cómo algo funciona o la información de cómo es una cosa.
3. Mapas: representación geográfica de la Tierra o de parte de ella en una superficie plana
4. Símbolos: apelan a un lenguaje que es ya generalmente conocido por el público. Los símbolos son generalmente no figurativos, producto de la convención, mientras que los iconos son analógicos. En la medida en que la iconocidad crece, disminuye la simbología y la abstracción, de modo que, a mayor abstracción de la realidad habrá menor iconocidad y mayor simbolismo.
5. Ilustraciones: son retratos, chistes y caricaturas
6. Historietas o cómics informativos
7. Iconografía animada: dibujos animados o videográficos

lunes, 24 de noviembre de 2008

INFOPERIODISMO. EL PERIODISTA COMO CREADOR DE INFOGRAFÍA, DE JOSÉ MANUEL DE PABLOS

Infografistas, quería recomendarvos a lectura do libro “Infoperiodismo. El periodista como creador de infografía”, de José Manuel de Pablos. Ademais de facer un repaso pola infografía ao longo da historia (moi bo o análise que fai do USA Today), penso que recolle ideas moi interesantes sobre esta nova forma de comunicación que nós estamos abordando nesta asignatura. Eu, persoalmente, seleccionei estes puntos como os máis representativos do que conta o autor:


  • Erroneamente, hai quen sitúa na guerra do Golfo Pérsico o nacemento da infografía como binomio de imaxe máis texto, cando en realidade se trata dunha forma de expresión que se perde na prehistoria do ser humano, cando este descubriu o trazo mesmo. Así pois, en modo algún a infografía é un produto da era informática senón froito dos deseos da humanidade por comunicarse mellor.

  • Hase de ter claro que o acontecemento singular e o orixinal é o solar sobre o que se constrúe o edificio infográfico pero tamén que, como non todo é acontecemento, non todo se pode infografiar (aínda que tecnicamente se poida facer, o resultado pode ser vasoira informativa). A información gráfica ten os seus límites e un deles é que a mensaxe da que dispoñemos poida transferirse ou non a linguaxe visual: é a Teoría da Transferencia Visual.

  • Sempre hai que documentarse e aquí o redactor pode axudar en moito, aínda que o ideal sería que o infografista puidese acudir sempre ao lugar do feitos. A infografía debería ser unha labor de equipo, dun equipo mixto, conformado por xornalistas redactores e xornalistas debuxantes. Os primeiros serían os “artistas iniciais” e os segundos serían os “artistas finais”. Segundo José Manuel de Pablos “el infografista o, mejor, el infógrafo, ha de ser alguien con la necesaria cultura visual, provenga del periodismo, bellas artes, cómico, artes... o de cualquier ámbito donde lo visual sea una virtud”.

  • Precisamente, o maior dos obstáculos para a consolidación deste xénero (o autor do libro así o considera) é a tan escasa cultura visual dos xornalistas responsables das redacción e que paradoxicamente son os que teñen a última palabra sobre a realización dunha infografía. A realidade, non obstante, é que a infografía si é unha boa ferramenta visual de axuda xornalística e serve para que os lectores capten maior número de datos xornalísticos ou para que os capten con máis detalles. Se ben a fotografía é un testimonio que se limita a corroborar o que din os titulares e a ser un elemento as máis das veces ilustrativo, a infografía, coa súa explicacion do como, supón un paso informativo máis (demostrado trala aplicación do Índice Xeral de Recordo da Información Xornalística).

  • Hai que convencer aos xornalistas redactores, reporteiros e corresponsais, de que eles han de ser os grandes aliados do grafista ou infógrafo que teñen na redacción, xa que este se atopa limitado por non poder acudir ao lugar dos feitos coa mesma asiduidade coa que o fai o redactor e pola escasa cultura visual, nalgúns medios, dos “xefes”. É dicir, o redactor/reporteiro/corresponsal debería ser o que, contando sempre como ten que contar coa necesaria cultura visual, lle aportase os datos necesarios para que o infografistas puidese elaborar esa información. Se non se fai así, o traballo infográfico resultante, o que se faga sen contar coa colaboración do redactor, podería acabar sendo un simple diagrama ilustrativo e, así pois, un erro.

E eu... pregúntovos: ¿Vedes posible que neste traballo de rutinas como estamos vendo que é o xornalismo, no que o redactor anda sempre apurado e con miles de cousas que atender, poida pararse e pensar, no lugar dos feitos, en posibles ideas que darlle ao infografista? Sería o ideal, na miña opinión, pero que poida ser posible...

jueves, 20 de noviembre de 2008

Boceto "Galicia pola radio"

Neste boceto tentei representar a cuarta etapa da historia da radio, explicada nunha das conferencias do congreso. Esta cuarta etapa comezou no 1977 e é a representada na zona encadrada en vermello. Así mesmo, incorporei as outras tres etapas da historia da radio (a modo de contextualización), así como os precedentes deste medio de comunicación.

BOCETO SOBRE O CONGRESO "GALICIA POLA RADIO"

Aquí deixo o meu boceto sobre o congreso "Galicia pola radio" que houbo na facultade. O que intentei representar é, nunha das barras, os emisores e, noutra, os oíntes. Así, ao longo da historia da radio estes fóronse distanciando máis ou menos segundo os feitos históricos (entre outros motivos), que é o que basicamente representa a gráfica. Logo centreime, nesta última etapa que vivimos na que oíntes e emisores se volven a comezar a distanciar, nas catro posibilidades de participación que se explicaron nunha das conferencias: radio local, radio participativa, radio comunitaria e radio de servizos.

O NOSO BOCETO SOBRE A CRISE ECONÓMICA


Infografistas, aquí vos deixamos o noso boceto sobre a crise económica. Gustaríanos que nos fósedes comentando se entendedes o que pretendemos dicir co dos reloxos e, á vista diso, xa vos iremos contando o que queríamos transmitir.


Xornalismo e linguaxe visual

Na nosa opinión, o xornal postelevisivo mudou radicalmente a forma de facer Xornalismo. Xa non se trata de construir relatos de gran extensión repletos de datos complexos e difíciles de procesar, senón que o reto é facer adsequible a información para que sexa comprensible polo usuario. Así, non só mudou o formato dos medios impresos (reducíndose o seu tamaño para adaptalos ás novas modalidades de lectura nos medios de transporte) e o tipo de información que ofrecen (centrándose nos servizos), senón que cambiou totalmente a forma de presentala. Así, a cor inundou as páxinas dos periódicos e os elementos visuais están cada vez máis presentes. Entre estes elementos atópase a infografía.
Tal como relata, Jaume Serra consideramos que todo infográfico debe responder a unha razón de ser. É dicir, antes de nada hai que ter claro para qué se precisa ese produto e raalizalo con seriedade e rigor. A clave está na calidade da información que se vai aportar cos gráficos. A partir deste momento, comezaría a fase de darlle un valor estético. Na fotografía pode verse unha infografía de Jaume Serra, titulada "La ballena franca", á que o autor considera o primeiro traballo interesante que realizou.

O xornal Público e os Premios Malojief 2008


Vimos como en edicións anteriores cabeceiras de referencia como El Mundo ou El País obtiveron diversos galardóns. Pero neste ano destacou tamén un medio de escasa traxectoria no tempo: o xornal Público, que a pesares de contar cun departamento de infografía reducido, tivo un gran éxito.
O xornal obtivo un total de un ouro, dúas pratas e tres bronces, convertíndose así no terceiro departamento de infografía máis galardoados na categoría de medio impreso. Na nosa opinión, o xurado observou que o xornal cumpría con esa máxima consistente en primar a calidade informativa sobre a beleza e a espectacularidade.
Así, un dos traballos premiados foi Portafolio, un organigrama a base de círculos e liñas (formas simples por tanto) que organiza información complexa de forma efectiva para facela comprensible.


Ademais de organigramas, en Público podemos observar que existe unha tendencia a apostar polos gráficos estadísticos, que permiten representar procesos de forma sinxela. A continuación amósase un exemplo:

A continuación móstranse dous exemplos que definen tamén o estilo dos infográficos de Público. Neles prima a sinxeleza sobre a espectacularización. Outra vez, tamto en “Nuevos elementos de seguridad en vehículos” como en “Quién es quién en los boxes”, vemos como se concede importancia sobre todo á calidade e a relevancia da información. Ofrece os datos precisos para facer comprensible o temapero sen sobrecargar nin con información nin co deseño.


Para o xornal, tódalas temáticas poden ser obxecto de ser tratado con infográficos. Así, ademáis de deportes ou sucesos, a ciencia ten tamén un oco nestes traballos. A continuación ofrécese un exemplo disto, no que se mostra e describe o primeiro corazón artificial do planeta.



miércoles, 19 de noviembre de 2008

UN GRAN EJEMPLO DE INFOGRAFÍA: JOSEPH MINARD


El ingeniero francés Joseph Minard (1781-1870) es el autor de este ejemplo de buena infografía que ya cuenta unos 200 años de antigüedad, aunque ello no le impide dejarnos un claro reflejo de la compleja y desastrosa campaña de Napoleón en Rusia (1812). Edward Tufte (muy relacionado con los sparklines, como hemos explicado en una entrada anterior) ha llegado a referirse a ella como "la mejor gráfica estadística jamás dibujada".
En Una introducción al diseño de la información, de Paul Mijksenaar -libro muy recomendable y ameno- se explica de un modo muy sencillo lo que se representa en el infográfico.
Así, a la izquierda de la gráfica, Napoleón comienza la marcha contra Moscú (a la derecha) con un ejército de 422.000 hombres (es lo que está representando en color beige). Cuando llega a su destino, a Napoleón sólo le quedan 100.000 hombres. Durante el viaje de vuelta, representado por una línea negra (simbólico, sin duda) de derecha a izquierda, Napoleón sufre unas pérdidas aún más substanciales, como resultado del intenso frío (a veces de treinta grados bajo cero) y la ardua tarea de cruzas ríos helados. La temperatura, por otra parte, está representada en una gráfica sincronizada en la parte inferior. Al final, sólo llegan a la base 10.000 hombres.
En palabras de Mijksenaar esta gráfica es una combínación brillante de información estadística (número de soldados y variación de temperatura) y de datos topográficos (dirección, distancia y ubicación).

martes, 18 de noviembre de 2008

¿CÓMO PODEMOS RELACIONAR LOS SPARKLINES, LA VISUALIZACIÓN DE LA INFORMACIÓN, LA ARQUITECTURA DE ESTA Y EL DISEÑO CON LA INFOGRAFÍA?

En anteriores entradas ya hemos ido subiendo al blog información sobre los sparklines, la visualización de la información e la arquitectura de esta, pero ahora hacemos una nueva entrada en la que intentaremos relacionar todo esto con la infografía. Aportamos aquí nuestra opinión conjunta. Esperamos vuestras respuestas a nuestra pregunta!

Partimos de la base de que hay un hilo conductor entre esos términos que aquí manejamos entre sí (sparklines, arquitectura de la información, visualización de la información e infografía) y, a la vez, una conexión de esos tres vocablos con la infografía en sí misma. Así pues, para argumentar nuestra manera de encontrar ese vínculo, nos quedamos con la definición más sencilla de “sparklines”. La wikipedia los define como “un tipo de información gráfica que presenta los datos de una manera simple y condensada”.

Aparecen entonces dos términos clave que enlazan con los otros dos conceptos: nos referimos a simple y a condensada.
  • “Simple” puede vincularse con “visualización de la información”: esta última se define como el proceso de interiorización del conocimiento mediante la percepción de información. Y de todos es sabido que esa percepción de la información es mucho más fácil si esta se presenta de un modo sencillo o, dicho de otro modo, simple. Aquí entraría en juego otro de los términos básicos referente a la infografía: “diseño”. E, incluso, podemos traer a colación aquella máxima que, recientemente, viene dominando a este último: menos es más. Veamos, por tanto, la conexión: el sparkline es un gráfico simple, sencillo, que contribuye a facilitar la visualización de la información sin por ello redundar en una pérdida de la atención hacia el diseño.
  • Tanto como el diseño, en esa visualización de la información, es importante la arquitectura de la información. Recogemos aquí aquel otro término que figuraba en la definición de sparkline y que nos remite a esta última: “condensada”. Es decir, en términos sencillos, incorporar la mayor cantidad posible (se sobreentiende que en infografía hablamos de información) en el menor espacio (manteniendo, eso sí, la idea de que ha de ser de un modo sencillo) y siguiendo una estructura.

Todo lo anterior no puede estar más relacionado con la infografía. Incluso, con todo lo visto, podríamos formular una definición de esta última: infografía sería la presentación de la información de un modo gráfico, sencillo, de un modo en que esa información se presente siguiendo una estructura para que todo ello contribuya a una más fácil visualización de la información. Todo ello redundará en conocimiento. Se trata de una red en la que es imposible desligar unos términos de otros.

PROPUESTA DE DEBATE
-¿Consideráis que la adquisición de conocimiento o, al menos, el entendimiento de la información es mayor si se presenta en un infográfico, teniendo en cuenta los tres conceptos abordados: sparklines, visualización y arquitectura de la información?

Recoñecemento da calidade: premios Malofiej


¿Qué son os premios Malofiej?
Os premios Malofiej de infografía naceron no ano 1993 na Facultade de Ciencias da Comunicación de Navarra e con eles búscase premiar a creatividade artística e o rigor informativo dos profesionais adicados a este eido do xornalismo.
Na nosa opinión, esta debe ser unha das máximas de todo infográfico, é dicir, a calidade da información é o que debe primar en tódolos casos sobre o valor estético. Neste sentido, para que un infográfico cumpla a súa labor ten que basearse ante todo no rigor xornalístico, que só poderá conseguirse seguindo unha metodoloxía de investigación e recolla dos datos axeitada a cada situación. Unha vez reunida, contrastada e seleccionada a información chega o momento de pór en práctica a creatividade, que é tamén unha parte importante desta peza informativa, xa que é a que nun primeiro momento vai reclamar a atención do público.
Desde ese ano -o 1993- celébranse cada ano en honor ó xornalista arxentino Alejandro Malofiej, de quen collen o nome e quen dende os anos 60 ata o 1987 dirixiu o departamento de infografía do xornal La Opinión de Buenos Aires, convertíndose así nun referente do sector.

POR QUÉ LA INFOGRAFÍA SALVARÁ AL PERIODISMO


O que aquí incorporamos é un pequeno resumo dun artigo que certamente nos fai pensar sobre o futuro do xornalismo. Foi escrito por Javier Errea, leva por título Por qué la infografía salvará al periodismo e podemos atopalo no blog Visualmente. Logo, cada unha de nós, como autoras do blog, iremos aportando as nosas opinións persoais.

Pois ben, “pocas certezas y mucho miedo” é, a bo seguro, dous estados que, como di Javier Errea, definen a situación do xornalismo actual. A iso el engade a inconsciencia dos que dirixen –e dos que traballan- nos medios para abordar ese abismo ante o que nos atopamos inmersos. Medo ao cambio, a deixar entrar novos formatos, como é a infografía. Nela sitúa o autor a salvación para o xornalismo. Pero non se trata, como moi ben di, de incorporar infografía rigurosa e gris, de incorporarla porque si, senón de permitirlle a esta nova forma de contar modificar a narrativa textual que se viña levando a cabo ata agora e que asumía rutinariamente que as informacións só se facían con título+texto+fotografía.

A combinación óptima de texto e imaxe, de info e grafía, permite reter durante un longo tempo ao lector na páxina e, por conseguinte, día a día, irase afianzando a ese bo uso dunha nova narrativa por parte do xornal e, xa que logo, ao xornal mesmo. Será a salvación do xornal impreso, do xornalismo mesmo. É a mellor receta, segundo Javier Errea que se pode cociñar hoxe. Non obstante o ingrediente máis caro parece estar na necesaria dotación dos recursos humanos adecuados, con experiencia, nutridos e adecuados.

¿Aceptarán mercalo os actuais cociñeiros? ¿Vós védeslle intención algunha? ¿E en todo caso, o problema que reflicte a imaxe coa que nós encabezamos esta entrada non acabará por rematar co xornalismo de verdade, aínda que este se acolla á infografía?

lunes, 17 de noviembre de 2008

ALAN BECKER. ANIMATOR VS ANIMATION


Compañeiros infografistas... se queredes ver unha maneira (divertida!!) de ver as ferramentas esas do Flash que tanto se nos resisten... pinchade nos seguintes enlaces. Non ten desperdicio!

Alan Becker 1 para acceder á súa páxina
Alan Becker 2 para acceder á animación que leva por título "Animator vs Animation"

Por certo, Alan Becker só ten 18 anos e é coñecido por isto mesmo, por facer unhas animacións nas que a propia ferramenta (o Flash) é o animador e centro argumental. Recibiu o premio á mellor animación Flash no 2006...

Xa vedes, hai a quen lle resulta algo máis fácil...

Un saúdo

martes, 4 de noviembre de 2008

LA INFOGRAFÍA MULTIMEDIA

Si ya es cierto que la infografía impresa tiene aún mucho por descubrir y crecer en su uso, la infografía multimedia ofrece numerosas posibilidades a mayores. Los gráficos multimedia que utiliza El País en su versión digital no son sino una muestra de lo se puede transmitir a través de un infográfico de este tipo. Es, por lo que parece, uno de los campos por los que este medio, dentro del territorio español, ha apostado más fuerte. Muestra de ello es dedicar un apartado específico a la inclusión de este tipo de información –la infografía-: "Gráficos". Asimismo, distribuye los gráficos en varias secciones, respectando la vertebración temática impresa, tal vez para facilitarle al lector la búsqueda de estos gráficos a partir de unos códigos que ya tiene más establecidos –los del mundo impreso-.


¿QUÉ ES LA INFOGRAFÍA MULTIMEDIA?
La respuesta inmediata en la que uno puede pensar cuando se le pregunta qué es la infografía multimedia podría ser: la infografía en la red. De hecho, las primeras definiciones de infografía multimedia (Valero Sánchez o Gomes de Oliveira) se centraban en definir lo que era “digital”. Es decir, se entendía que la infografía multimedia habría de tener la misma filosofía de construcción que la impresa, pero en un soporte digital. Sin embargo, no es así. Si bien es cierto que la raíz y objetivo de las dos han de ser prácticamente el mismo (informar de forma rápida, concisa y más clara que con el texto), también lo es que hay unas características que le confieren a la infografía multimedia una personalidad propia.


CARACTERÍSTICAS DE LA INFOGRAFÍA MULTIMEDIA
Es este un campo de estudios todavía incipiente, pero ya varios autores (Alberto Cairo o Chiqui Esteban, por ejemplo), han señalado rasgos esenciales:

  • hipertexto: la estructura del gráfico no es secuencial ni lineal sino que el usuario puede seguir diferentes caminos, acceder de un apartado a otro según sus elecciones personales. Recordemos aquella simple (pero compleja) definición de que el hipertexto permitía simular la estructura de pensamiento del ser humano (que para nada es lineal). El infográfico multimedia buscaría, más o menos, lo mismo. En este sentido, nos parece especialmente útil -aunque también complejo- el infográfico sobre las elecciones presidenciales de EEUU: podemos comparar, en cada Estado, los datos en el 2004 con los sondeos del presente año.
  • interactividad: es, para nosotras, la característica más diferenciadora, haciéndola única, de la infografía multimedia con respecto a la impresa. Cada usuario se INFORMA a través del infográfico según sus necesidades de información concretas. Es decir, tiene la posibilidad de adaptar la información que se le puede ofrecer a sus búsquedas concretas. Y, lo que es aún más novedoso, la “máquina” responde a las acciones del usuario. Véase, por ejemplo, el gráfico de El País en el que se intenta calcular el gasto por niño en la vuelta al colegio según sean las decisiones de los padres (usuario): colegio público, concertado o privado.
  • animación/movimiento: clave diferenciadora con respecto a la infografía impresa. Sin embargo, no debe tomarse en exceso el consejo de la animación infográfica. Nunca por encima del objetivo informativo. Así, junto a infográficos realmente complejos (tanto en temática, como en las decisiones y acciones que debe realizar el usuario), en el País también encontramos gráficos cuya animación sobrepasa en cierto modo el fin informativo: es el caso de Así se baila el chiki chiki.
Está claro que, con estas tres herramientas (hipertexto, multimedialidad y animación/movimiento), las posibilidades de la infografía son infinitas. Y, como ocurre en el caso de El País digital, para cualquier tipo de temática, de muy diversa índole. Se ha progresado mucho, pero, seguramente, todavía queda un largo camino por recorrer.

NUESTRA PROPUESTA DE DEBATE
En aquellos infográficos multimedia que hacen uso del video como principal herramienta, ¿es posible definir una frontera clara entre lo que es una infografía multimedia y lo que es un video?

ARQUITECTURA DE LA INFORMACIÓN


Qué es la Arquitectura de Información?

Por:
Juan C. Camus
La Arquitectura de información permite que los usuarios de un sitio web...
· ... entiendan grandes cantidades de información
· ... busquen y encuentren la información que necesitan de manera simple
· ... realicen acciones mediante el computador
La Arquitectura de información permite a los creadores de un sitio web...
· ... aclarar la misión y la visión del sitio, centrándose en las necesidades de sus audiencias
· ... generar estructuras que soporten el cambio y el crecimiento en el tiempo
· ... determinar qué contenidos y funcionalidades deberá contener el sitio
· ... poner nombres entendibles a las áreas de información
· ... crear sistemas de navegación intuitivos
Finalmente, si queremos ensayar una definición, podemos afirmar que la Arquitectura de Información es una disciplina que organiza conjuntos de información, permitiendo que cualquier persona los entienda y los integre a su propio conocimiento, de manera simple.
Ahora, si miramos la disciplina desde el punto de vista de quienes la utilizan para la construcción de sitios web, podremos agregar que la Arquitectura de Información es el conjunto de prácticas que entendiendo el objetivo de un sitio web, organiza el contenido en subconjuntos de nombres comprensibles para el usuario final, facilitando las operaciones de búsqueda y uso de la información que contienen.

SPARKLINES

SPARKLINES

Edward Tufte
Sparklines: small, high-resolution graphics embedded in a context of words, numbers, images. Sparklines are data-intese, design-simple, word-sized graphics.
Tienen una especial utilidad para los datos económicos y financieros. Sparklines proporcionan un contexto para “nuanced” análisis y, quizás, para una mejor toma de decisiones. También requieren pensar sobre su diseño y producción.

Wikipedia
Sparklines es un tipo de información gráfica que presenta los datos de una manera simple y condensada.

Inf@vis. Juan C. Dürsteler
Los sparklines, o palabras gráficas, son pequeños gráficos que se integran en el texto de manera natural, añadiendo la claridad que en muchas ocasiones las propias palabras no pueden aportar. Edward Tufte habla de ellos como “gráficos intensos, sencillos, del tamaño de palabras”. Podría hablarse de palabras gráficas, aunque hay quien se refiere a ellos como “líneas chispeants” o “gráficos bonsái”.

Una palabra gráfica o sparkline es, por tanto, un gráfico convencional pero reducido a un tamaño equivalente al de una o varias palabras e integrado en el texto como una palabra más.

La potencia expresiva de estos minigráficos radica en su integración con el texto, por un lado, y en su relativa decuantificación, por otro:
-la integración con las palabras que lo rodean permite adquirir el contexto en el que se desarrolla el gráfico.
-la decuantificación significa que, pese a que a la palabra gráfica representa con precisión sus datos, debido al pequeño tamaño y a la frecuente falta de referencias como ejes, etc. , el gráfico es difícil de cuantificar. Sin embargo, lo importante de ello es que el gráfico ofrece una clarificación sobre aquello de lo que se habla que las palabras “tradicionales” no podrían ofrecer.

Visualización de la Información

Inf@vis. Juan C. Dürsteler
Muchas definiciones del término lo ligan al uso del ordenador y de la función visual: ello no es así. Pare entender el término, habría mejor que comprender por un lado qué es la visualización y por otro qué es la información:
-visualización: formación de la imagen mental de un concepto abstracto, entendiendo concepto abstracto como algo incapaz de ser visto o no visible en ese momento. Así, para visualizar no hace falta usar la visión, es más, al ser un fenómeno mental, la visión no interviene en ese momento, aunque sí lo haya hecho en la formación de los símbolos y elementos que acaban componiendo la imagen mental. En definitiva, la imagen y, por tanto, la visualización, es una construcción mental que va más allá de la percepción sensorial y que como tal construcción mental, se acerca al conocimiento (a la aprehensión intelectual de las cosas).
-información consiste en la elaboración de los datos, las señales en bruto que se pueden recoger de los objetos o los fenómenos para construir el conocimiento.
Así pues, se podría definir la “visualización de la información” como EL PROCESO DE INTERIORIZACIÓN DEL CONOCIMIENTO MEDIANTE LA PERCEPCIÓN DE INFORMACIÓN O, SI SE PREFIERE MEDIANTE LA ELABORACIÓN DE LOS DATOS.

Hay que tener en cuenta que, en este discurso no se ha hecho referencia para nada a la visión o a algún otro canal perceptivo en particular. Por tanto, para la visualización de información vale cualquier sentido, no sólo la vista, aún siendo este el canal capaz de aportar más datos a la mente por unidad de tiempo.
Igualmente, la elaboración de datos en forma de información, aunque enormemente facilitada por el ordenador, no requiere para nada de éste: los datos se han venido transformando en información durante toda la historia de la humanidad.

Teniendo en cuenta la cadena Datos-Información-Conocimiento-Sabiduría, la visualización de información, en tanto que construcción de una imagen mental a partir de la información destilada de los datos y de la detección de patrones subyacentes a la información, incide plenamente en la formación del conocimiento.
En este contexto, tanto la arquitectura de información como el diseño de información se podrían considerar elementos fundamentales en el proceso de visualización de información, orientadas a producir la imagen mental, la chispa que enciende el fuego del conocimiento.
Nota: Un dicho apócrifo reza que una imagen vale más que mil palabras. No menos cierto es que una palabra a veces vale más que mil imágenes. Sin embargo, a pesar de tamañas contradicciones no se puede negar que desde hace varias décadas hemos ingresado en la era de la visualización de la información. La infografía, la minería de imágenes, la signalética, el diseño de conceptos son algunas variantes de estas nuevas técnicas y metodologías que pretenden arrojar algo de sentido en un mundo plagado de ruido y desinformación.